ประวัติความเป็นมาของวิก (The History of Wig)

คำว่า "วิก (wig)" มาจากภาษาฝรั่งเศส "(per)ruque" คือ ศีรษะที่มีเส้นผมที่ทำมาจากผมของม้า, ผมของมนุษย์, ขนแกะ, ขนแพะ, ขนนก, ขน กระบือ หรือไหมสังเคราะห์ นำมาสวมบนศีรษะเพื่อเป็นแฟชั่น เพื่อความสวยงาม หรือเหตุผลอื่นๆ ในการแต่งกาย รวมถึงการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาและวัฒนธรรมด้วย

คำว่า "wig (วิก)" มาจากคำเต็มว่า "periwig" ซึ่งแปลว่า ผมปลอม และเริ่มปรากฏศัพท์ในภาษาอังกฤษในราวๆ ปี ค.ศ. 1675

บาง คนสวมวิกเพื่อปกปิดศีรษะล้าน หรืออาจใช้เป็นตัวช่วยลดความกังวลใจ และเป็นตัวเลือกที่มีราคาไม่แพงนักในการบำบัดฟื้นฟูผม วิกผมยังถูกนำมาใช้เป็นสิ่งเสริมในการแต่งกาย บางครั้งก็นำมาประกอบในพิธีกรรมทางศาสนา ส่วนนักแสดงนั้นจะเห็นบ่อยครั้งว่า นำวิกผมมาใช้เพื่อแสดงลักษณะนิสัยตัวละครได้ชัดเจนขึ้น

ประวัติของวิกผม

ชาว อียิปต์โบราณจะสวมวิกเพื่อปกปิดศีรษะล้าน วัฒนธรรมโบราณอื่นๆ รวมทั้งชาวอัสซีเรียน โพนิเชียน กรีก และโรมัน ก็ใช้วิกผมเช่นเดียวกัน วิกผมเป็นส่วนหนึ่งของฟอร์มชุดเดรสของชาวตะวันตกเป็นส่วนใหญ่ ส่วนในฟากของตะวันออกไกลไม่ค่อยจะใช้ ยกเว้นโรงละครดั้งเดิมของประเทศจีนและญี่ปุ่น ผู้ที่มีอาชีพให้ความบันเทิงส่วนหนึ่งในฟากเอเชียตะวันออก (อย่างเช่น เกอิชาของญี่ปุ่น หรือ Kisaeng ของชาวเกาหลี) ก็จะสวมใส่วิกผม (วิกเกอิชาเรียกว่า Katsura ส่วนวิก Kisaeng จะเรียกว่า Gache) ซึ่งถือเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องแต่งกายแต่ดั้งเดิม

หลัง จากช่วงตกต่ำในยุคจักรพรรดิโรมัน การใช้วิกของชาวตะวันตกก็ถูกระงับไปเป็นเวลาประมาณพันปี จนกระทั่งได้รับความนิยมขึ้นมาอีกครั้งในศตวรรษที่ 16 ที่ได้นำวิกมาใช้เพื่อปกปิดศีรษะล้าน หรือปรับบุคลิกภาพให้ดูดีขึ้น พวกเขาได้นำมาใช้เพื่อจุดประสงค์ที่เหมาะสมอื่นๆ ด้วย สภาพที่ไม่ถูกสุขอนามัยจะเป็นตัวดึงดูดเหา ปัญหาจะลดลงไปได้มากหากผมจากธรรมชาติถูกโกนออกและแทนที่ด้วยปอยผมสังเคราะห์ ซึ่งจะทำให้กำจัดเหาได้ง่ายดายขึ้น

พระราชวงศ์มีส่วนสำคัญในการฟื้นฟูการใช้วิกผม ควีนอลิซาเบธที่ 1 ของอังกฤษจะทรงสวมวิกสีแดง เป็นทรงดัดลอนอย่างวิจิตรบรรจงในสไตล์โรมัน ในขณะที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 8 แห่งฝรั่งเศส (ค.ศ.1601-1643) และพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 แห่งฝรั่งเศส (ค.ศ.1638-1715) เป็นผู้ริเริ่มการสวมวิกผมในหมู่ชายชาตรีตั้งแต่ยุคที่ 1620 เป็นต้นมา ผมปลอม (Peruke หรือ Periwig) สำหรับ ผู้ชายถูกนำเข้ามาในโลกของการพูดภาษาอังกฤษกับสไตล์ฝรั่งเศสอื่นๆ เมื่อพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 2 ได้เสด็จขึ้นเสวยราชสมบัติอีกครั้งในปี ค.ศ.1660 หลังจากลี้ภัยไปประทับอยู่ประเทศฝรั่งเศส วิกเหล่านี้จะมีความยาวประมาณไหล่หรือยาวกว่านี้ เลียนแบบผมยาวซึ่งได้กลายมาเป็นแฟชั่นในหมู่ชายชาตรีตั้งแต่ยุค 1620 เป็นต้นมา ในไม่ช้าก็เป็นที่นิยมในศาลอังกฤษ นักจดบันทึกเหตุการณ์ชาวลอนดอนที่ชื่อว่า Samuel Pepys ได้ บันทึกวันหนึ่งในปี ค.ศ.1665 ไว้ว่า ช่างตัดผมโกนศีรษะของเขา และเขาก็ลองวิกผมปลอมหัวใหม่เป็นครั้งแรก แต่ในปีหนึ่งที่มีโรคระบาด มันไม่ง่ายนักที่จะสวมใส่มัน เพราะไม่มีใครจะกล้าซื้อเส้นผมใดๆ เนื่องจากกลัวว่าจะติดเชื้อ

วิกผมได้ กลายมาเป็นเครื่องแต่งกายตามเกณฑ์อย่างแท้จริงสำหรับผู้ชายอันแสดงถึง สถานะทางสังคม ช่างทำวิกเป็นอาชีพที่มีเกียรติมาก สมาคมช่างทำวิกถูกก่อตั้งขึ้นในฝรั่งเศสในปี ค.ศ.1665   ในไม่ ช้าในยุโรปก็ได้มีการพัฒนาและเลียนแบบอย่างของฝรั่งเศส อาชีพการทำวิกในศตวรรษที่ 17 นี้เป็นทักษะอย่างหนึ่งที่มีการประดิษฐ์อย่างวิจิตรบรรจงเป็นพิเศษ ปกคลุมไปถึงหลัง ไหล่ และหน้าอก ยังไม่พอเท่านั้น วิกเหล่านั้นทั้งหนักมาก มักสวมใส่ไม่สบายนัก และมีราคาแพง ตัวอย่างวิกผมที่ดีที่สุดคือ จะทำมาจากวิกผมคน ส่วนวิกจากผมม้าและแพะจะเป็นอีกตัวเลือกหนึ่งที่มีราคาย่อมเยากว่า

ใน ศตวรรษที่ 18 วิกผมชายจะถูกลงแป้งเพื่อให้เป็นสีขาวเฉพาะหรือออฟไวท์ ตรงกันข้ามกับความเชื่อโดยทั่วไป ผู้หญิงในศตวรรษที่ 18 จะไม่สวมวิกผม แต่จะสวม Coiffure หรือที่ปัจจุบันเราเรียกว่า Hair Extension (วิกผมต่อ) ส่วนบนสุดของผมจริงจะถูกแต่งด้วยผมปลอม หรือผมที่ไม่ใช่ผมของพวกเขาเอง ผู้หญิงส่วนใหญ่จะลงแป้งให้ผมเป็นสีเทา หรือสีฟ้าเทา และตั้งแต่ยุค 1770 เป็นต้นมา จะไม่มีการทำให้เป็นสีขาวสว่างอย่างของผู้ชาย แป้งสำหรับลงวิกทำจากผงแป้งอย่างดี มีกลิ่นหอมของดอกส้ม ลาเวนเดอร์ หรือรากออริส แป้งนี้มีสีม่วง ฟ้า ชมพู หรือเหลือง แต่ที่ใช้กันมากที่สุดคือสีออฟไวท์ วิกผมชายที่ลงแป้ง และผมจริงของผู้หญิงที่ลงแป้ง ได้กลายมาเป็นสิ่งสำคัญในโอกาสที่มีการแต่งชุดแบบเต็มยศจวบจนกระทั่งปลาย ศตวรรษที่ 18   การสวมวิกที่วิจิตรในพิธีราชาภิเษกของพระเจ้าจอร์จที่ 3 ในปี ค.ศ.1761 ถูกล้อเลียนโดย William Hogarth ในภาพพิมพ์ที่ชื่อว่า Five Orders of Periwigs วิก ที่ลงแป้งและวิกต่อผมนั้นยุ่งเหยิง สวมใส่ไม่สะดวก และการพัฒนาของวิก (ที่ทำจากผมของม้า) ที่ใช้แป้งสีขาวธรรมชาติหรือสีออฟไวท์สำหรับผู้ชายนั้นจึงไร้ข้อกังขาถึงที่ มาของวิกผมที่เป็นส่วนหนึ่งเครื่องแต่งกายที่ใช้สวมใส่ในราชสำนักในปัจจุบัน นี้

ใน ยุค 1780 บรรดาชายหนุ่มก็เริ่มมีเทรนด์แฟชั่นการลงแป้งบางๆ บนผมจริง เช่นเดียวกับที่บรรดาสาวๆ เริ่มทำในยุค 1770 เป็นต้นมา บ่อยครั้งที่พวกเขาจะใช้ผมจริงของพวกเขาเอง ไม่ใช่วิก หลังจากปี ค.ศ.1790 ทั้งวิกและแป้งก็เป็นสิ่งที่สงวนไว้สำหรับชายสูงอายุหัวอนุรักษ์นิยม และสุภาพสตรีที่อยู่ศาล หลังจากปี ค.ศ.1790 บรรดาผู้หญิงแทบจะไม่มีการลงแป้งบนเส้นผมของพวกเธออีกต่อไป ในปี ค.ศ.1795 รัฐบาลอังกฤษเรียกเก็บภาษีแป้งที่ใช้ลงผมเป็นจำนวน 21 ชิลลิงต่อปี ภาษีนี้เป็นเหตุให้แฟชั่นวิกและแป้งมลายหายไปในปี ค.ศ.1800

ผู้หญิง ในศาลเมืองแวร์ซายส์ ประเทศฝรั่งเศส ช่วงกลางถึงปลายศตวรรษที่ 18 มักนิยมทรงผมที่ดูหัวโตๆ และมีความประณีต (อย่างเช่นทรงที่ม้วนอย่างหลวมๆ เป็นรูปเรือ) วิกผมต่อที่เซ็ตแล้วเหล่านี้ส่วนใหญ่จะหนักมาก เมื่อรวมกับขี้ผึ้งใส่ผม แป้ง และเครื่องประดับอื่นๆ

ในปลายศตวรรษที่ 18 วิกผมต่อเหล่า นี้กลายเป็นสัญลักษณ์ของความเสื่อมถอยของบรรดาขุนนางฝรั่งเศส ซึ่งยิ่งเป็นตัวเติมเชื้อการปฏิวัติฝรั่งเศสให้เกิดขึ้นอีกด้วย (แม้ว่าอิทธิพลของมันจะถูกกล่าวหาเกินจริงก็ตาม)

ระหว่างศตวรรษที่ 18 วิกผู้ชายถูกปรับให้ดูเล็กลงและดูเป็นทางการมากขึ้นในการนำไปใช้เป็นส่วนหนึ่งของการแต่งกายในสาขาอาชีพต่างๆ  ธรรมเนียม นี้ได้คงอยู่ในระบบทางกฎหมายเล็กน้อย พวกเขาสวมใส่เป็นประจำในประเทศต่างๆ แห่งเครือจักรภพอังกฤษ จนกระทั่งในปี ค.ศ.1823 บิชอปของโบสถ์อังกฤษและไอร์แลนด์ได้นำวิกมาสวมใส่ในการประกอบพิธีกรรม ส่วนการสวมวิกของทนายความก็ได้รับการอนุมัติในช่วงปลายศตวรรษที่ 18   วิก ของผู้พิพากษา (ซึ่งในทุกวันนี้ใช้เป็นเครื่องแต่งกายที่ใช้ในราชสำนัก) สั้นเหมือนกับวิกของทนายความ (สไตล์ต่างกันเล็กน้อย) แต่เพื่อการตัดสินทางพิธีบางโอกาส และผู้พิพากษาระดับสูงจะสวมวิกแบบ full-bottomed wig

การสวมวิกเปรียบ เสมือนสัญลักษณ์หนึ่งที่บ่งบอกสถานะทางสังคมที่ถูกละเลยไปในการสร้างประเทศ สหรัฐอเมริกาและฝรั่งเศสขึ้นมาใหม่ในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 แม้ว่าจะมีการยืดเยื้อเรื่องนี้ต่อไปเล็กน้อยในประเทศอังกฤษ

ส่วน วิกของผู้หญิงได้พัฒนาในแนวทางที่แตกต่างออกไปบ้าง พวกเธอได้สวมมันอีกตั้งแต่ช่วงศตวรรษที่ 18 เป็นต้นมา แม้ว่าในช่วงแรกจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ   ส่วนวิกแบบเต็มศีรษะ (Full wig) ในช่วงศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 ยังไม่เป็นที่นิยมนัก ผู้ที่สวมใส่วิกมักเป็นหญิงชราที่ศีรษะล้าน

ในภาพยนตร์เรื่อง Mr.Skeffington (ปี ค.ศ.1944) เมื่อ Bette Davis ต้องสวมวิกหลังจากป่วยเป็นโรคคอตีบอยู่พักหนึ่ง มันจึงเป็นช่วงที่น่าสงสาร และเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอของเธอ

------------------------------------

ประวัติความเป็นมาของวิก (The History of Wig) โดย We Cosplay อนุญาตให้ใช้ได้ตาม สัญญาอนุญาตของครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกัน 3.0 ประเทศไทย. อยู่บนพื้นฐานของงานที่ en.wikipedia.org.
ลิงค์ที่เกี่ยวข้อง : http://en.wikipedia.org/wiki/Wig
ผู้ลงบทความ : We Cosplay

อ้างถึง: http://www.weloveshopping.com/template/a05/show_article.php?shopid=23691&qid=58745